Nigdy więcej targu staroci. Zachorowałam. Zobaczyłam tam najpiękniejsze mebelki w skali 1/6 jakie miałam okazję widzieć w ciągu swojego marnego żywota. Oryginalne z lat 60, miniatury mebli projektanta którego nazwiska nie było mi niestety dane poznać. Dwa fotele, kanapa, stolik i lampka. Tyle szczęścia za 300zł. I nikogo kto mógłby na tym posadzić swój plastikowy tyłek. Żałuję, że nie zrobiłam zdjęcia, akurat w takiej chwili mój telefon uznał że nie chce mu się już pracować, więc się rozładuje. Z żalu i rozpaczy kupiłam kolejne kilogramy książek i wróciłam do domu z postanowieniem zrobienia mebelkom zdjęcia za tydzień, o ile znów tam będą, wbrew temu co napisałam w pierwszym zdaniu.

A jak już o książkach i meblach zaczęłam, to kontynuuję czymś bardziej realnym, łapiącym kurz z mojego regału. Z okazji moich wakacji w pokoiku Rafaela zaczęło robić się całkiem bogato. Półki na książki biorą na siebie coraz większy ciężar - ale jeszcze się nie uginają z powodu braku stron w książkach (pracuję nad tym), po podłodze wala się paczka fajek (też pusta, także do czasu), a pod nogami albo po szafie pałęta się kot. Na jednej półce na książki raczej się u niego nie skończy, bo jeszcze tyle tytułów i nazwisk, a robi się ciasno... On ma ze mną chyba trochę za dużo wspólnego.